Peach anyone?: Ιουλίου 2014

Ζούμε τόσα χρόνια σε αυτήν την γη και δεν έχουμε μάθει έναν τρόπο να μιλάμε μεταξύ μας.
Από τα λίγα πράγματα που μας έχει δοθεί είναι η δυνατότητα του να νιώθουμε. Παρόλα αυτά, το αμέσως επόμενο πράγμα που μας έρχεται στο μυαλό είναι να δολοφονήσουμε εν ψυχρώ οτιδήποτε νιώσαμε τελευταία. Μέρες δολοφονίας διανύουμε όχι μόνο γιατί οι ''μεγάλοι'' χτυπάνε τους ''μικρούς'', αλλά και επειδή ο μεγάλος παντοδύναμος εαυτός μας, σκοτώνει ότι συναίσθημα προσπαθεί να αναπτυχθεί. Και για ποιον λόγο; Μα για να παραμείνουμε μεγάλοι και οι παντοδύναμοι. Λες; Μπορεί.

Ζήσε λοιπόν εκεί στον θρόνο σου. Απόλαυσε τον αέρα της κορυφής που σου χαϊδεύει τα μαλλάκια σου. Ξεκούρασε τα μάτια σου απολαμβάνοντας την θέα. Όταν όμως ''πιαστούν'' τα κοκαλάκια σου από το πολύ καθισιό, τσέκαρε λίγο να δεις τι παίζει και εκεί κάτω.

Έτσι, για το γαμώτο.