Υπόσχομαι.

''... Γιαυτό αγαπητέ Κύριε, αγαπήστε τη μοναξιά σας  και υπομείνετε καρτερικά, με καλόηχο παράπονο, τον πόνο που σας ποτίζει.Οι γύρω σας - λέτε - είναι μακρινοί και απόξενοι: και αυτό θα πει πως ένα πλατύ διάστημα αρχίζει να ξανοίγεται ολόγυρά σας και να σας χωρίζει από αυτούς. Και όταν σας φαίνεται απόμακρος ο περίγυρος σας , τότε θα πει πως το διάστημα αυτό είναι απροσμέτρητα πλατύ και αγγίζει τα αστέρια. Χαρείτε το αυτό σας το μέστωμα, οπού κανένας δεν μπορεί να ακολουθήσει. Φανείτε καλός σε εκείνους που μένουν πίσω - σίγουρος για τον εαυτό σας και γαλήνιος απέναντι τους. Μην τους τυραννάτε με τις αμφιβολίες σας και μην τους τρομάζετε  με τους φανατισμούς και τους ενθουσιασμούς σας: δεν θα μπορούσαν να τους καταλάβουν... Αγαπήστε το πρόσωπο τους, τη ζωή σε μια μορφή της που είναι ξένη σε εσάς... Μην τους γυρεύετε συμβουλές, μην ελπίζετε να σας νιώσουν. Πιστέψτε όμως σε μία αγάπη, που έχει διαφυλαχτεί για εσάς απείραχτη, σαν κληρονομιά και να είστε βέβαιος πως στην αγάπη αυτή μέσα, κλείνετε μία δύναμη και μια ευλογία που θα σας ακολουθά, όσο μακρυά και αν πάτε.'' Rilke.

υπόσχομαι πως θα θυμάμαι να το διαβάζω ξανά και ξανά τις ώρες αυτές .